Trikuharrika izeneko kolektibo sortu berri batek -Gasteizko gizartea eta, bereziki, bere ezker radikal lokartua astindu nahi duenak- bere gogoetak, deiak, salaketak eta abar, blog honetan kokatzeko aukera eskaini digu. Kontuan harturik. Iraultzak Lagunduz-en hasieratik esan genuen bezala, blog honetan mundu kapitalistaren eraldaketa errotik (zentzu horretan, erradikala) bilatzen duten ideiek eta proposamenek lekurik izangu zutela, baietza borobila izan da gure erantzuna (aukera hori beste kolaborazioetako ere irekita mantenduko dugu).
Garrantzitsua iruditu zaigu blogean Trikuharrikak egindako ekarpen horiek nabarmentzea, eta horregatik erabaki dugu erlaitz berri bat sortzea goiburuan. Bertan kokatuko ditugu kolektiboak egiten dituen ekarpenak, hala nola gaurkoa, bere lehendabizikoa, JOKOAN ARI DENAREKIN, NON DAGO “EZKER ERRADIKALA”? izenekoa.
Un colectivo de reciente creación, denominado Trikuharrika, que pretende agitar a la sociedad gasteiztarra, y especialmente a su adormecida izquierda radikal, nos ha ofrecido la posibilidad de ubicar en este blog sus reflexiones, llamamientos, denuncias… Teniendo en cuenta que -como dijimos desde el inicio de Iraultzak Lagunduz- “en este blog tendrán cabida ideas y propuestas que busquen la transformación de raíz (en ese sentido, radical) del sistema mundo capitalista que nos ha llevado a la actual situación” hemos dicho que sí encantadas (opción que seguirá abierta para otras posibles colaboraciones)
Nos ha parecido importante resaltar esas aportaciones de Trikuharrika en el blog, y por eso hemos decidido generar una nueva pestaña en la cabecera, donde iremos ubicando las distintas aportaciones que haga el colectivo, como esta primera con la que hoy inician su participación, denominada CON LA QUE ESTÁ CAYENDO, ¿DÓNDE ESTÁ LA “IZQUIERDA RADIKAL”?
Pues bien, aquí os dejamos su primer texto, tanto en castellano como en euskera (para contactar con Trikuharrika, trikuharrika@gmail.com :
JOKOAN ARI DENAREKIN, NON DAGO "EZKER ERRADIKALA"?
Hainbat motatako krisiak mende-hasieratik lotzen dira: krisi ekonomikoa, finantzarioa, energetikoa, klimatikoa, sanitarioa, lehengaiak eta petrolioa agortzea, elikagaien eskasia, gerra programatuak, inflazioa... Gizarte-klase pobreenak kolpatzeko erabiltzen diren krisiak dira, eta, beraz, etengabe ari dira hondatzen. Bien bitartean, inoiz gertatu ez den moduan, kapital-kontzentrazioa handitu egiten da esku gutxitan. Izan ere, sistema kapitalista kolapsatuta dago, hilzorian 2008ko krisi ekonomiko handitik eta hura gainditzeko inolako ikuspegirik gabe, epe ertain edo luzera... zorionez.
Testuinguru objektibo horretan, non sistema gero eta harrapariagoa da natura eta pertsonekiko, “ezkertitzat” hartu izan diren sektoreak (alderdiak, sindikatuak eta beste gizarte-eragile batzuk) birtolesten ari dira, baita sistemaren legitimazioa ere. Ezkertiar izeneko indarren sistema kapitalistarekin gero eta instituzionalizazio eta lankidetza handiagoak, oinarritik erortzen den sistema bat legitimatzea eta makulu izatea baino ez du egiten. Are gehiago, ezker hausturazaletzat jotzen diren sektoreek, badirudi, protokolo kapitalistaren alfonbra politikoa onartu egiten dutela.